ALPER TURGUT

 

2010’u, yedi yeni film ile uğurluyoruz. İçlerinden en iyisi ise İranlı usta Abbas Kiarostami’nin yazıp, yönettiği “Aslı Gibidir” (Certified Copy), kesinlikle. İtalya’yı fona oturtan İranlı yönetmen, sanat ile hayatı harmanlıyor, kadın-erkek ilişkisinin, dillerin ve milliyetlerin ötesinde, evrensel bir kimliği olduğunu fısıldıyor. Üstelik bu ilişkinin gerçek olması da şart değil, ama hiçbir şekilde sahte de değil. Hani orijinale yakınlığı onaylansın ve belli bir resmiyet kazansın diye “Aslı Gibidir” damgası vurulur ya, işte o hesap. Filmi, ünlü Fransız aktris Juliette Binoche ile daha önce oyunculuk deneyimi olmayan İngiliz opera sanatçısı, bariton William Shimell sürüklüyorlar. Oyunculuk adına müthiş bir iş… Hatta Binoche, Cannes Film Festivali’nde en iyi kadın oyuncu ödülünü aldı. Bu performans, hak ediyor, emin olun.

 

James Miller (Shimmel), Toscana’ya sanat tarihi üzerine yazdığı kitabını imzalatmaya gelmiş bir yazardır, Elle (Binoche) ise memleketi Fransa’yı terk ederek İtalya’ya yerleşmiş ve sanat galerisi açmış bir çocuk sahibi bir kadındır. Elle, James’e hayrandır, ona şaraplarıyla meşhur Toscana’yı gün boyu gezdireceği için heyecanlı ve mutludur. Tanışma faslından sonra saatler ilerledikçe yakınlaşır ve kaynaşırlar, gerçekliği sorgularlar, hayattan, sanattan ve ilişkilerden konuşurlar. Sonra karı koca rolüne soyunurlar. Yeni mi tanıştılar, yoksa yıllardır bir aradalar mı? Her şey karmakarışık bir hale gelir. Bu yeni başlangıçtır belki de, ya da tükenen bir ilişkinin son demleri. Tartışırlar, küserler, yalnızlıklarına çare, aşka bahane ararlar. Ne hakikidir, ne kopyadır, ne gerçektir ne de sahtedir, hayat bazen “Aslı Gibidir”. Bu güzel film, ne yazık ki, iki kopyayla gösterime giriyor. Yine de kaçırmamalı.

 

 

HAYDE BRE

 

 

Orhan Oğuz’un filmlerine karşı son dönemde oluşan önyargımı yıkan yapımdır, “Hayde Bre”. Antalya ‘Altın Portakal’ Film Festivali’nin yarışmacılarından olan bu seyirlik, bazı kötü oyunculuklar, kimi karakterlerin altının boş olması, tekrarlar ve küçük aksaklıklar dışında beğenimizi kazandı. Büyük kentte adeta boğulan eski pehlivan Şaban Aga rolündeki Şevket Emrulla ile üç çocuklu, kocası felçli, İstanbul’da hayata tutunmayı çabalayan Balkan göçmeni Saadet karakterini canlandıran Nilüfer Açıkalın, gerçekten iyi oynamışlar, solcu rolündeki İlker İnanoğlu ise filmin yumuşak karnı, resmen olmamış, tökezlemiş, iğreti durmuş. Orhan Oğuz, 10 yıldır üzerinde çalıştığı bu projeyi, kendi çocukluğundan yola çıkarak oluşturmuş. Makedonya ve İstanbul arasında mekik dokuyan film, gurbette olmak, sıla özlemi, yalnızlık, çaresizlik, kesişme, yoksulluk ve yoksunluk üzerine. İzlemeye değer.

 

 

MEMLEKETİN ‘SİNEMA’ MESELESİ

 

“Memlekette Demokrasi Var”ın şokundan yeni kurtulmuştuk ki, karşımıza bu kez “Memleket Meselesi” çıktı, tamam, memleketi sürelim beyazperdeye lakin sinemaya dair bir meselemiz de olsun. Ne yazık ki; Yok… Ahmet Uğurlu ve Füsun Demirel, bu memleketin en iyi oyuncularından, hiç şüphesiz, ancak onlar ne yapsın senaryo zaaf taşırken. Siyasi mesaj, sululuktan okunmuyor, bir eğitim emekçisinin, polisten yediği tokat ve devamında gelişen olaylar, seyirciyi etki altına almıyor. Dizilerden gelen ve ilk kez bir sinema filmi yöneten İsa Yıldız, umarım gelecekte TV’den beyazperdeye sağlam bir geçiş yapar. İşte tam da bu yüzden, noksanlıkları, acemiliğe verelim ve daha fazla da detaya inmeyelim.

 

 

KÜÇÜK ÜLKENİN ZAMANE DEVİ

 

 

“Gulliver’in Gezileri” (Gulliver’s Travels), eski bildik öyküye sırtını dönmüş, üç boyutlu bir asri zamanlar masalı. Gülüver, güldürüver, gülücükver, güdüver gibi abuk sabuk ve bin kez tekrarlanmış kelime oyunu odaklı anti-espri giriÅŸimleriyle bu filmi anlatmayacağız, rahat olun. Öncelikle Gulliver’in 285 yıllık harika serüvenini, kendince modernize eden ve popüler kültür öğeleriyle bezeyen bu yapım, hem derinlikten yoksun, hem de kopuk kopuk. Klasik bir uyarlama, kendi adıma tercihimdir, itici bir tip ve zorlama bir komik olan Jack Black’in Gulliver rolüne soyunması ise film adına büyük bir ÅŸansızlık. Ä°rlandalı yazar Jonathan Swift’in klasik eserinden uyarlanan filmi, çektiÄŸi animasyonlarla (Monsters vs Aliens ile Shark Tale) tanınan Rob Latterman yönetti. Filmin belli baÅŸlı rollerinde, Jack Black dışında Emily Blunt, Jason Segel, Amanda Peet ve Billy Connolly var. Sevda uÄŸruna, Bermuda Åžeytan Üçgeni’ne doÄŸru yola çıkan Gulliver, kendini minicik insanların vatanı Lilliput’ta bulur. Evet, kesinlikle önermediÄŸimiz bir film bu, kısaca zaman kaybı.

 

 

KUKURÄ°KU: KADIN KRALLIÄžI

 

 

Müsamere muadili “Kukuriku: Kadın Krallığı”nı Hasan Özsoy yazdı, Serkan Ok yönetti. Filmin oyuncu kadrosu ise şu isimlerden oluşuyor; Levent Ülgen (Kaldıray), Didem Erol (Kodurgalı), Ali Düşenkalkar (Dübürük), Serap Aksoy (Zambak), Ceren Soylu (Ambar), Çağıl Taşbaşı (Kadife), Necip Memili (İmdat), Ayşen Gruda (Sülüklü Albız), Cenk Gürpınar (Abış), Melike Öcalan (Perihan), Bahattin Doğan (Babaruhi), Ayta Sözeri (Beton), Ufuk Karali (Dursun), Hüseyin Akşen (Göbelek) ve Göksel Bekmezci (Yeter). Hiç üşenmedim ve neredeyse tüm oyuncuları yazdım, çünkü üstüne konuşacak fazlaca bir şey yok. İktidar kadına geçince ne olur? Elbette, kadın, erkekleşir. İşte bu minvalde ilerleyen kötü, abartılı ve bel altı bir masal, Kukuriku, tam olarak. Kukuriku gibi filmleri çekmeye devam edersek, sittin sene, “Şalvar Davası”nı da, “Kibar Feyzo”yu da aşamayız. Tavsiye etmiyoruz.

 

 

ÇAPKINLAR DA DUVARA TOSLAR

 

 

“Hallam Foe”, “Asylum” ve “Young Adam-Tutku Nehri”nin İngiliz asıllı yönetmeni David Mackenzie, “Çapkın” (Spread) ile Hollywood’un, jigolo hikâyelerinden asla vazgeçmeyeceğini bizlere yeniden hatırlatıyor. Bu kez jigolomuz Ashton Kutcher, hani fena da oynamamış. Ayrıcalıklı bir hayat için karizmasını, yakışıklılığını ve doğal olarak bedenini, zengin kadınlara sunan Nikki, Los Angeles’i mesken eylemiştir. O, lüks yaşam için kadınları fetheder, yaman bir avcıdır, avlananlar ise kalpleri kırılana dek bundan hoşnuttur. Eğlence, keyif, zevk sürer gider, ta ki jigolonun “asla âşık olma” kuralı yıkılana dek. Hele bu sevda öyküsünde, karşı taraf senin kadın bir benzerinse, yandın demektir. “Şampuan”, “Tiffany’de Kahvaltı” ve “Amerikan Jigolo”nun izinden giden Çapkın, öyle ahım şahım bir yapıt değil, şaşırtmıyor, sürüklemiyor, sarsmıyor. Konu ilginizi çektiyse gidin, yoksa boş verin derim.

 

 

YAPILMIÅžI VARDI ZATEN

 

 

Hollywood işi “The Experiment”, Alman yönetmen Oliver Hirschbiegel’in 2001’de çektiği meşhur ve güzelim “Deney”in (Das Experiment) yeniden çevrimi, özetle. Her ne kadar Adrien Brody ve Forest Whitaker gibi Oscar’lı iki aktörü, mahkûmlar ve gardiyanlar içerikli kanlı deneyinin odağına oturtsa da, eski versiyonunun etkileyiciliğinden fersah fersah uzakta, bu yapım. Önerimiz, Almanya orijinli asıl filmin DVD’sini alıp, izlemeniz yönünde. Zaten yapılmışı var, üstelik tokat gibi bir film, kötü bir taklide şans tanımamak gerek.