Bizim memleket sinemasının, özellikle festival-sanat filmlerinin, pek meÅŸhur Rus yönetmen Andrey Arsenyeviç Tarkovski’yle takıntılı, saplantılı bir iliÅŸkisi var, malumunuz. İşte uzun plan sekanslar, az diyaloglar, bol ölçek minimalizm, görsele abandıkça abanma, kurguyu budama falan filan. Lakin Tarkovski’nin mühim bir derdi var, hani anlatmak istediÄŸi, kendisinde saklayamadığı bir meramı var. Hah! Bu bambaÅŸka bir gaye, çünkü anlaşılır olmak veya olmamak gibi bir sıkıntısı yok; “Sanatçı anlaşılır olma peÅŸinde koÅŸmayı düşünemez. Bu, en az ‘anlaşılmaz’ olmayı istemek kadar saçmadır.” Özetle; herkes anladığını anlayacak, anlamadığına anlam yükleyecek, tabiri caizse kafa patlatacak. Algının kapıları açılacak, saksı çalışacak, insana dair güzellikler ortaya saçılacak. Evet, Sovyet sineması ekolünden gelen Tarkovski’nin farklı bakış açısı ve ÅŸiirsel bir sinema…